به گزارش بهداشت نیوز، جستجوی سریع آنلاین برای یافتن راه‌های بهبود سلامت روانی، اغلب نتایج بی‌شماری به‌همراه خواهد داشت. با این حال، یکی از رایج‌ترین پیشنهاداتی که به‌عنوان گامی برای دستیابی به سلامتی و پیشگیری از مشکلات آینده ارائه شده، انجام برخی از تمرینات جسمانی خواه به صورت پیاده‌روی یا انجام ورزش‌های گروهی است. برآورد می‌شود، اختلالات اضطراب که به‌طور معمول در اوایل زندگی فرد ایجاد می‌شوند، حدود ۱۰ درصد از جمعیت جهان را تحت تاثیر قرار می‌دهند و در زنان دو برابر بیشتر از مردان شایع است و در حالی که ورزش به‌عنوان یک راهبرد امیدوارکننده برای درمان اضطراب مطرح می‌شود، اطلاعات کمی در مورد تاثیر میزان ورزش، شدت یا سطح آمادگی جسمانی بر خطر ابتلا به اختلالات اضطرابی وجود دارد. برای کمک به پاسخ این سوال، محققان در سوئد تحقیقی را انجام داده‌اند که نشان می‌دهد کسانی که در بزرگترین مسابقه اسکی صحرانوردی جهان (Vasaloppet) بین سال‌های ۱۹۸۹ تا ۲۰۱۰ شرکت کرده‌اند به‌طور قابل‌توجهی خطر کمتری در ایجاد اضطراب در مقایسه با افراد غیر اسکی‌باز در همان دوره دارند. شایان‌ذکر است، این تحقیق بر اساس داده‌های حدود ۴۰۰ هزار نفر در یکی از بزرگترین مطالعات همه‌گیرشناسی در سراسر جمعیت در هر دو جنس انجام شده است. یافته‌ای شگفت‌انگیز در میان اسکی‌بازان زن مارتین اسونسون، اولین محقق این تحقیق و همکار وی، توماس دایربورگ، محقق اصلی تحقیق از گروه علوم پزشکی تجربی دانشگاه لوند، سوئد می‌گویند: ما دریافتیم، گروهی که دارای سبک زندگی فعال‌تری بودند، حدود ۶۰ درصد کمتر در معرض ابتلا به اختلالات اضطرابی در طول دوره پیگیری تا ۲۱ سال بودند. این ارتباط بین شیوه زندگی فعال از نظر جسمانی و کاهش خطر اضطراب در مردان و زنان مشاهده شد. با این حال، محققان تفاوت قابل‌توجهی در سطح عملکرد ورزشی و خطر ایجاد اضطراب بین اسکی‌بازان زن و مرد پیدا کردند. در حالی که به‌نظر نمی‌رسید، عملکرد جسمانی یک اسکی‌باز مرد بر خطر ایجاد اضطراب تاثیر بگذارد، گروهی از اسکی‌بازان زن با بالاترین عملکرد در مقایسه با گروهی که از نظر عملکرد بدنی در سطح پایین‌تری فعالیت می‌کردند، حدود دو برابر دچار اختلالات اضطرابی می‌شدند. آنان گفتند: «مهم این است که خطر کلی ابتلا به اضطراب در میان زنان با عملکرد بالا در مقایسه با زنان غیر فعال از نظر جسمانی در جمعیت عمومی هنوز پایین است.» به گفته محققان، این یافته‌ها قلمرو به نسبت نامعلومی را برای تحقیقات علمی در بر می‌گیرد زیرا اکثر تحقیقات قبلی به‌جای اختلالات اضطرابی تشخیص داده شده، بر افسردگی یا بیماری‌های روانی متمرکز بودند. علاوه بر این، برخی از بزرگترین تحقیقاتی که به این موضوع پرداخته‌اند فقط شامل مردان بوده، حجم نمونه آنها بسیار کوچکتر بوده و داده‌های پیگیری یا محدودی برای ردیابی اثرات بلندمدت فعالیت بدنی بر سلامت روان داشته است.