به گزارش بهداشت نیوز، «دیدی دختر زهرا خانم کنکور دولتی قبول شد و تو نتونستی؟»، «دیدی تو مدرسه معلم ها از تو ناراضی بودند؟»، «پسر احمد آقا بدون دانشگاه ماهانه ۱۰ میلیون حقوق می گیره، اون وقت تو با این همه هزینه و رفتن دانشگاه هنوز هیچی نشدی». گاهی والدین برای تشویق فرزندانشان برای درس خواندن و موفقیت های بیشتر در زمینه های آموزشی یا کارهای دیگر از روش های تهدید و تخریب استفاده می کنند. مثل مقایسه، تحقیر و گاه حتی تنبیه بدنی. اما اعمال این رفتارها نه تنها کودکان، نوجوانان و جوانان را از مسیر اصلی شان دور می کند بلکه باعث می شود انگیزه شان را از دست بدهند و در مواردی دچار اختلالات روانی شوند. افسانه جلیلیان روانشناس و فعال اجتماعی در حوزه آموزش تحصیلی کودکان محروم و کم برخوردار در موسسه مهروماه روز شنبه در این خصوص به خبرنگار گروه دانشگاه و آموزش ایرنا گفت: بچه ای که زیر دست مادر یا پدری تحقیرگر بزرگ می شود، دچار آسیب های روحی می شود. وی افزود: بعضی از مواقع می بینم که والدین مدام در حال مقایسه کردن کودک با همسالان خود هستند. غافل از اینکه تحقیر و مقایسه دو عامل مخرب روان کودکان هستند. این درحالی است کودکانی که در خانواده سالم رشد پیدا می کنند، از سلامت روان بالایی برخوردارند. چراکه این بچه ها در محیطی زندگی می کنند که محرکی غنی است و باعث افزایش و رشد طبیعی هوش کودک می شود. جلیلیان با بیان اینکه سلامت جسم و روان رابطه تنگاتنگی با یکدیگر دارند، تصریح کرد: اما تحقیرها به عنوان نقص برای کودکان به حساب می آید و وقتی کودکی با مجموعه ای از این تحقیرها، مقایسه شدن ها یا حتی تنبیه بدنی رشد پیدا می کند، دچار آسیب های جدی می شود. این روانشناس اضافه کرد: خیلی از تجربه های خوب در دوران کودکی مثل بازی با اسباب بازی منجر به تقویت هوش و خلاقیت کودکان می شود. اما کودکانی که در محیط هایی رشد پیدا کرده اند که چنین تجربه هایی نداشتند، مدام انگ و برچسب اختلال یادگیری به آنها زده می شود. در حالی که فقر محیطی باعث عدم رشد طبیعی هوش کودک شده است. وی بیان کرد: در خانواده های سطح بالا، تخریب و حقارت مدل دیگری دارد. فرزند با فردی از سطح خودش مقایسه می شود اما در خانواده های سطح پایین گاه مشاهده می کنیم خانواده کودک خود را با فردی ۳۰ ساله مقایسه می کند. مجموعه این رفتارها اما باعث ایجاد حس خودکم بینی در کودک می شود و در ادامه وی عینک بدبینی به چشم خود می زند. تصور می کند آدم ضعیفی است، حقیر است، قادر به انجام هیچ کاری نیست و اگر شدت دامنه تحقیرها بالا برود، در آینده می تواند حتی منجر به بروز آسیب و جرم از سوی فرد شود. جلیلیان تاکید کرد: کودکان اگر در سن پایین از سوی خانواده هایشان احساس امنیت نکنند، رشد درستی پیدا نمی کنند. ممکن است در آینده درگیر بیماری های روانی سختی شوند که به زحمت درمان می شود. اغلب این بچه ها در اصطلاح توسری خور و حقیر می شوند و حتی در مواردی دیگران می توانند سوء‌استفاده و آسیب جنسی به آنها بزنند. چرا؟ چون بدن فرد در نتیجه سال ها تحقیر و توهین و تنبیه دیگر ارزشی برایش ندارد.